Dziennik.

Zeszyt ma 200 stron, na każdej z nich motyw liścia. Ma też czerwoną, skórzaną okładkę i jest zapinany na magnetyczny zatrzask. Tytuł: „Dziennik. Tato Adam i córki Lena i Maja”. Na drugiej stronie dziewczynki namalowały kolorowe kwiaty, gwiazdy i serca i napisały „Kochamy Cię, Tato”.

W zeszycie zapisuję daty, dokładne godziny i szczegółowo opisuję, jak opiekuję się dziećmi. Jest o posiłkach, jakie dla nich przyrządzam („gorące mleko z płatkami, kakao, kanapka z szynką, pierożki z serem i świeżo stopionym masłem”), o tym, że jak się budzą, to chcą się do mnie przytulać bez końca („bo u taty na kolanach problemy nie istnieją”), o myciu zębów, czesaniu, ubieraniu się, o tym, kiedy odprowadzam córki do świetlicy i kiedy je stamtąd odbieram, o tym jak wieczorem gramy w gry planszowe i jak córki z wypiekami na twarzy nieustannie przerywają grę, by opowiadać mi szkolne historie, o wspólnym robieniu naleśników lub wypiekaniu kruchych ciasteczek, o wieczornym czytaniu „Przygód Mikołajka” i całusach na dobranoc. Są też wpisy o spontanicznych tańcach w domu, postępach córek w pływaniu czy gimnastyce albo o odrabianiu lekcji (tu czasem pojawia się płacz). Hitem za kilka dni będzie zapewne wpis o wyjeździe pod namioty.

Dziennik nie jest, niestety, pomyślany jako pamiątka dla moich córek, jako wspomnienie szczęśliwego dzieciństwa. Przeznaczony jest dla sądu. Ma być dowodem świadczącym na moją korzyść, gdy ruszy sprawa rozwodowa i batalia o podział praw rodzicielskich. Moja bratowa usłyszała gdzieś, że w ten sposób łatwiej przekonać sąd do istnienia silnej więzi pomiędzy dziećmi a ojcem. Ta więź, już na starcie, z założenia, z przesądu, z głupoty, często uważana jest za słabszą niż więź z matką.

Żona zdeterminowana jest walczyć o wpisanie mojej winy do orzeczenia rozwodowego i nie chce zgodzić się na opiekę naprzemienną nad dziećmi. „Zgadzam się na Twoje kontakty z dziećmi, pod warunkiem, że do osiemnastego roku życia nie będą wiedziały o Twojej orientacji seksualnej i że nigdy nie spotkają Twojego partnera” – powtarza ostatnio jak mantrę. Jak mógłbym zgodzić się na coś takiego? Jak miałoby to wyglądać w codziennej praktyce? Miałbym codziennie okłamywać dzieci, uczyć je, że mają się wstydzić tego kim są, karmić siebie i innych pozorami? Chcę móc dzielić ważne chwile, z tymi, których kocham. Chcę pokazać dzieciom, jak żyć w prawdzie. Bo wierzę, że dzięki temu wszystko będzie lepsze: ich związki, przyjaźnie, ich funkcjonowanie w społeczeństwie.

Malunek jednej z moich córek.

Miałem nadzieję, że podczas rozwodu oszczędzimy sobie niekończących się kłótni i wzajemnych oskarżeń, ale wygląda na to, że byłem naiwny.

Nie wiem, czego powinienem się spodziewać po osobie „wysokiego sądu”. Na ile życiowe doświadczenia i prywatne poglądy sędziego lub sędzi wpłyną na orzeczenie w sprawie moich praw rodzicielskich. Na ile moją pozycję osłabi fakt, że jestem gejem. Czy sędzia skupi się na dobru dzieci czy, wzorem mojej żony, będzie zaślepiony homofobią? Nie wiem, czy dziennik pomoże, czy będzie go można włączyć do akt sprawy. Wiem za to, że ostatnie słowo w mojej sprawie, że decyzję co do czasu, jaki będę mógł spędzać z dziećmi, podejmie jakiś „wysoki sąd”, zupełnie obca osoba. Nie zaś ja wspólnie z matką moich dzieci.

Ojciec powinienem mieć takie same prawa do dzieci, jak matka. Równe prawa do ojca i matki powinny mieć też córki. Nie wiem, czy będzie to możliwe. Składam pozew o rozwód, a domysły i lęki panoszą się w mojej głowie.