Późny, grudniowy wieczór. Ląduję na dużej i wygodnej kanapie w naszym salonie. Hormony stresu, jak często bywało w tym okresie, wywołują u mnie dreszcze, ściskają gardło, wyostrzają zmysły. Od kilku godzin smsuję z Danielem, który tłucze się gdzieś w autobusie, wracając po wyczerpującym dniu pracy do Warszawy. To nie są zwyczajne smsy, jakie wymienialiśmy intensywnie od kilku tygodni. Jest w nich jakaś głębia. Mam wrażenie, że każdy kolejny prowadzi nas obu bliżej jakiejś prawdy. Przekraczamy niewidzialną granicę. Daniel, choć sam pełen niepewności, otwiera się pierwszy. Opowiada o przelotnym romansie z chłopakiem sprzed kilku miesięcy. Odbieram to jak rzucenie liny czy podanie ręki.
Mam 36 lat, żona i dwie córki śpią w pokoju obok. Dreszcze chwilami narastają, lekko trzęsą mi się ręce. Piszę: „tęsknię za kimś, kogo spotkałem na stacji metra, w pewne sierpniowe przedpołudnie”. Naciskam „wyślij”. Daniel wie, że chodzi o niego. Obaj też wiemy, że ten jeden sms uwalnia coś, nad czym nie będziemy już w stanie zapanować, czego nie będzie można zanegować, zapakować, odłożyć, schować, zapomnieć.
Mój pierwszy coming out zrobiłem właśnie za pomocą słowa: „tęsknię”. Ze wszystkich ludzi, których spotkałem w życiu, to właśnie przed Danielem potrafiłem być tym, kim jestem. To za nim tęskniłem i nareszcie miałem odwagę się do tego przyznać. Ale później nie było o wiele łatwiej. Jeden coming out nie pociągnął lawiny kolejnych. Zdarzały się wolno. Także do tego, by z przekonaniem, a nawet radością móc powiedzieć „jestem gejem”, potrzebowałem jeszcze dobrze ponad roku. Zrobiłem to podczas rozmowy z Danielem. Miałem wtedy już 37 lat. Zatrzymałem się, wracając z pracy rowerem. Chwilę wcześniej zrzuciłem z siebie garnitur i włożyłem wygodne spodenki i koszulkę dry-fit (czuje się w tych ciuchach bardziej wolny). Zatrzymałem się nieopodal brzegu rzeki i usiadłem na trawie ze skrzyżowanymi nogami. Świeciło słońce, dobrze to pamiętam, ale nie było zbyt ciepło. Włączyłem Skypea, zadzwoniłem do Daniela. Chwilę później powiedziałem, jak mi się dzisiaj wydaje, stosunkowo stanowczo i głośno: „jestem gejem”. Chyba to powtórzyłem raz czy dwa razy. Dopiero wypowiadając te słowa poczułem, po raz pierwszy w życiu, jakbym zaistniał całkowicie, jakbym się dopełnił. Byłem w zgodzie z naturą w sposób niezaprzeczalny i ostateczny.
Topher McCulloch, Adam, CC BY-NC-ND 2.0
Przez ponad trzydzieści lat wypierałem prawdę o sobie. Z dzieciństwa w małym, przygranicznym polskim mieście wyniosłem głębokie przekonanie, że pedał gorszy jest od najczarniejszego szatana. To otoczenie mnie tak zaprogramowało. Gdy uaktywnił się mój popęd płciowy, byłem już na straconej pozycji. Robiłem wszystko, by nie wyjść poza wyznaczone dla mnie granice. Koniecznie chciałem być akceptowanym. Mama roztaczała nade mną i moim rodzeństwem szeroki parasol ochronny. Parasol, który wyznaczał granice moich doświadczeń, miał mnie chronić przed wszelkim złem, niebezpieczeństwem, dewiacjami. Ufałem, że kochająca matka wie najlepiej, jaki świat jest dla jej syna dobry.
Gdy byłem małym chłopcem, lubiłem zbierać fiołki na skarpie za domem. Układały się w wielki, pachnący dywan. Płatki kwiatów były wątłe, ich łodyżki jeszcze bardziej delikatne. Nie pamiętam, o czym wśród tych fiołków myślałem. Może o jakimś koledze z klasy. Żałuję, że mama nigdy nie przyszła do mnie na tę skarpę, nie zapytała o moje uczucia, wrażenia. Nie nauczyliśmy się rozmawiać o fiołkach, dlatego później nie umieliśmy rozmawiać o moich strachach, tęsknotach, o tej chęci, podszytej strachem, by zobaczyć, co kryje się za rozłożystym parasolem. Zabrakło tej wrażliwości, dlatego byliśmy skazani na ciągle te same, głupie żarty dziadka i wujków przy stole zastawionym pierogami albo plotki o innych – tych była masa, szczególnie gdy na rynek weszły nowe, kolorowe magazyny o życiu gwiazd. Taka właśnie druga, zastępcza rzeczywistość, stopniowo stawała się moim pierwszym planem.
Gdy wyjechałem z rodzinnego miasta, udało mi się uciec spod parasola tylko fizycznie, mentalnie niestety nie. W moim otoczeniu na studiach geje byli tematem tabu. Zdarzały się jednak przebłyski, chwile trudnego przesilenia, gdy emocje brały górę – powodowały ból, który czasami mnie powalał, unieruchamiał na całe godziny. Na kursie francuskiego w Paryżu, zobaczyłem na Boulevard de Sébastopol saunę dla gejów, a w niej oczami wyobraźni pedałów czarniejszych od szatana. Wstrzymałem oddech i przyspieszyłem kroku. Gdy pod koniec studiów mój współlokator, fotograf amator, zaproponował mi pewnego wieczoru sesję zdjęciową z jego penisem w moich ustach, zbyłem go żartem, zamknąłem się w swoim pokoju i zastygłem w ikeowskim fotelu. Następnego ranka, jak więzień skazany na dożywocie, potrafiłem uznać niewolę za normalność. Gdy współlokatorka, powiedziała do mnie „Adam, przecież Ty jesteś gejem.”, niemal natychmiast postanowiłem poluzować nasze relacje i ograniczyć kontakty, jakbym postawił między nami solidny mur. Za murem ustawiałem też wszystkich moich przystojnych kolegów, a nawet bilboardy z facetami reklamującymi dezodoranty lub żele pod prysznic. Mur za murem. By udawać, że nie widzę, że nie czuję. Stworzyłem alternatywny świat, w którym mogło zaistnieć małżeństwo z kobietą – wierzyłem, że będzie szczęśliwe i oparte na szczerości. Zbudowałem związek na przyjaźni, życzliwości, odpowiedzialności. Myślałem, że to właśnie miłość.
Rok po ślubie obejrzałem na porannym seansie, w praktycznie pustym kinie „Brokeback Mountain”. Film wbił mnie w fotel i spowodował, że znów poczułem tęsknotę za mężczyzną – dziwną tęsknotę, bo przecież nigdy wcześniej nie doświadczyłem intymnej, seksualnej relacji z mężczyzną opartej na pożądaniu. Teoretycznie nie miałem za czym tęsknić. Niemniej tęskniłem… Jednak wystarczyło kilka chwil w bezruchu i ciemności, bym wrócił na ziemię, bym zdławił niepokojące uczucia. Myślę, że właśnie wtedy zacząłem z siebie ostatecznie rezygnować. Poddawałem swoje potrzeby, a w zamian koncentrowałem się na pracy i domu. Ta moja „niezałatwiona sprawa” stawała się przeszłością, znikała. Wydawało mi się, że rozliczam się z nią na zawsze. Nie przynosiło to jednak spokoju, a jedynie powrót do znajomego zagubienia, do chaosu, w którym umiałem sprawnie żyć i funkcjonować, realizować się jako dobry maż. Tak działają wyparcie, zinternalizowana homofobia, konformizm. Dwa lata po obejrzeniu „Brokeback Mouintain” urodziła się moja pierwsza córka. Pięć lat później druga.
Dziewięć lat później, w ten późny grudniowy wieczór, leżę na kanapie z podkulonymi nogami i telefonem w ręce. Smsuję. Tęsknię za kimś, kogo spotkałem na stacji metra kilka miesięcy wcześniej. Za Danielem. Wyraźnie czułem, że przekraczamy granicę, że mimo całej mojej przeszłości, nie będę w stanie odrzucić uczucia, które między nami kiełkowało. Nastąpił przełom. Mentalnie wyrywałem się z rodzinnego miasteczka, uciekałem spod matczynego parasola. Byłem przerażony i szczęśliwy jednocześnie, choć jak się okazało, potrzebowałem jeszcze sporo czasu, bym mógł zaakceptować to, że jestem gejem. Całe dnie myślałem tylko o tym, co dzieje się między mną a Danielem oraz o tym, jak rozsupłać moje małżeństwo. Musiałem pójść na terapię, przeczytać wiele artykułów i książek, obejrzeć wiele filmów o ludziach w sytuacji podobnej do mojej, by się z sobą pogodzić, by poczuć się spełnionym.
Do rodziców napisałem list, który im osobiście wręczyłem. Jeszcze wtedy nie potrafiłem powiedzieć, patrząc im w oczy: „Mamo, tato, jestem gejem”. Do brata napisałem na WhatsAppie. Potem zaczęły się rozmowy z przyjaciółmi. Dzisiaj mówię „jestem gejem” bez zażenowania, a z coraz większym spokojem i dumą. Chociaż nadal wolę mówić: „Ma na imię Daniel. Jesteśmy razem od blisko trzech lat.” Byłem ostatnio na swojej pierwszej Paradzie Równości, przykleiłem też na rower naklejkę z tęczą. Chcę jeszcze kupić tęczową flagę i móc wymachiwać nią z dumą.
Homomąż 
Gratuluję. Nie ważne ile to zajmie (choć szkoda, że tak późno), ale to zawsze dobra wiadomość kiedy ktoś odkrywa siebie w pełni.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Trzeba było ‚Tajemnice Brokeback Mountain’ zobaczyć wcześniej 😉
PolubieniePolubienie
Czytam i Cię podziwiam.Chciałbym mieć tyle odwagi ile masz Ty,ale chyba nie mam.
Jestem żonaty od lat kilkunastu,mam dorastającego syna.Kiedy byłem bardzo młody bardzo chciałem mieć rodzinę,mieć dzieci.Nie mogę powiedzieć,że żałuję decyzji o związku z kobietą,bo wiem,że gdyby go nie było,to nie przeżyłbym wielu pięknych chwil,które przeżyłem.Nie miałbym wspaniałego syna,którego kocham ponad wszystko na świecie.
Podobnie jak Ty pochodzę z małego miasteczka,w którym w czasie mojej wczesnej młodości nie do pomyślenia byłby udany i akceptowany związek dwóch mężczyzn,więc wybór był „naturalny”.Ożeniłem się wcześnie,żeby rozpocząć nowe życie po średnio udanym dzieciństwie.Dziś z perspektywy czasu mogę powiedzieć,że była to pewnego rodzaju ucieczka.Ucieczka udana połowicznie,bo z miejsca,w które uciekłem wiele od życia otrzymałem,ale równie dużo musiałem poświęcić.
Od kilku lat coraz bardziej doskwiera mi samotność w moim małżeństwie.Myślę,że mojej żonie również,widzę to każdego dnia.Widzę jak zmagamy się z życiem i swoimi emocjami,swoimi niespełnionymi pragnieniami,nieprzeżytymi uniesieniami,których brak doskwiera coraz bardziej,z każdym dniem czuję większą pustkę.
W naszym związku nie ma już namiętności,nie ma seksu.I nie ukrywam,że bardzo brakuje mi spełnienia z drugim człowiekiem tej sfery seksualnej,ale o wiele bardziej brakuje mi człowieka przed którym nie musiałbym się chować w skorupę zobojętnienia,brakuje mi człowieka,z którym mógłbym o wszystkim porozmawiać,przed którym mógłbym otworzyć całego siebie nie czując skrępowania.Są takie dni,że myślę,że już nie wytrzymam,że coś we mnie pęknie i coś się w końcu wydarzy.Są takie dni,że mam ochotę krzyczeć,że nie chcę już takiego życia,ale w końcu biorę kilka głębokich wdechów i żyję dalej,bo tak trzeba.
Można by powiedzieć,że dokonałem świadomego wyboru i powinienem liczyć się z jego konsekwencjami.Problem w tym,że nie przewidziałem,że te konsekwencje będą powodować tak wielkie wewnętrzne rozdarcie i pustkę.
Ktoś mógłby powiedzieć,że najłatwiej byłoby odejść i zacząć nowe życie,ale tak naprawdę to wcale nie jest łatwe.
Całe moje życie było podporządkowane potrzebom innych ludzi i największą przeszkodą jaką mam do rozpoczęcia nowego etapu w moim życiu jest miłość.Jakkolwiek głupio by to nie zabrzmiało,to właśnie tak to czuję.
Bardzo kocham moją rodzinę.Wiem,że żyjąc w kłamstwie krzywdzimy się wzajemnie,bo zmuszamy się do zachowań dla nas niemiłych,niekomfortowych.Odmawiamy sobie wrażeń i doznań,których w normalnym,szczerym związku nie powinno brakować,a jednak…….
Jednak czuję,że gdybym odszedł,to skrzywdziłbym w sposób niewyobrażalny kobietę,która kocha mnie już od tak wielu lat,zachwiałbym światem nastolatka,który teraz oczekuje od życia,od rodziców,od swojego domu stabilności,spokoju.Czuję,że nie mam prawa wywracać ich świata do góry nogami tylko dlatego,że sam czuję się nieszczęśliwy.Tłumaczę sobie,że oni stanowią dla mnie największe szczęście i pewnie tak jest,bo są dla mnie najważniejsi na świecie,ale mimo wszystko czuję się bardzo samotny w tym moim szczęściu,dlatego tak trwam i czekam,że coś się samo wydarzy,jednocześnie drżąc ze strachu,że rzeczywiście coś wydarzyć się może.
Damian
PolubieniePolubienie
Damian! Piszesz „szczęście” jednak ja czuję okropne nieszczęście. Wręcz rozpacz. Czy Twoim życiem rządzi miłość, a może strach? Może być lepiej. Jeśli chcesz to odezwij się na mojego maila: czarnobialy28@wp.pl Chciałbym zamienić z Tobą kilka słów.
PolubieniePolubienie
az sie wzruszylem – prawie jakbym czytal o sobie.
Dokładnie wiem co czujesz, bo przechodzę przez to samo – z jednej strony chciałbym wszystko zmienic , z drugiej swiadomosc jak bardzo bym skrzywdzil najblizszych powoduje ze rezygnuje z wlasnego „ja” – zdaje sobie sprawe z uciekajacego czasu i z tego ze zycie jest tylko jedno i powinienem je przezyc w zgodzie z soba – jednak nie moge bo moje szczescie bylo by nieszczesciem dla wielu osob – nie moge byc az takim egoista.
Tak jak Damian czekam az cos sie samo wydarzy, jednocześnie drżąc ze strachu ze rzeczywiscie coś wydarzyć sie moze.
Damian pozdrawiam i jak chcesz odezwij sie
PolubieniePolubienie
damiankar@interia.eu
PolubieniePolubienie
Cześć kolego ;)Dawno się nie udzielałem.Znowu rozpędziłem się w pracy i próbuję przebiec przez życie.Kiepsko mi idzie,niestety.Wszystko wokół staje się coraz bardziej szare i smutne,pozbawione sensu i radości istnienia.A ja wciąż trwam,tylko coraz częściej dochodzę do wniosku,że każdy kolejny dzień przynosi w moim życiu więcej strat niż zysków.Bardziej psuje niż buduje.Nie wiem co robić.Jest mi źle i ciężko.I widzą to już chyba wszyscy,jednak nikt nie może nic poradzić,nic pomóc……….
A co u Ciebie,jakieś zmiany-na lepsze oczywiście?
PolubieniePolubienie
Mój Boże, mój Boże… czytam Twój komentarz, to co napisał Adam i resztę zamieszczonych tu komentarzy i właśnie się rozsypuję… Trafiłem tu, do pewnego stopnia, przypadkiem. Coś niepokojącego zaczyna się dziać ze mną i wpisałem w wyszukiwarce frazę „żonaty gej”. Tylko, że większość tego, co wyskakuje, to artykuły o kobietach unieszczęśliwionych przez mężów-gejów. Czytam to wszystko i tak jak Wy, widzę siebie. Jak Ty pochodzę z małej miejscowości i wiem doskonale co masz na myśli. Choć ja do tych spraw podchodziłem spokojniej. W mojej rodzinie nie było jakiejś szczególnej homofobii, ponieważ temat nie istniał. O tym, że istnieją i kim są homoseksualiści dowiedziałem się z książki o dojrzewaniu, którą przeczytałem w wieku 12 lub 13 lat. W sumie potwierdziła ona tylko to, co zawsze wiedziałem o sobie. Zawsze byłem poważny, jak na swój wiek – „stary malutki” 🙂 – trochę odludek, więc z kolegami miałem relacje poprawne i bez spięć. W wieku 15 lat poszedłem do liceum w dużym mieście. Miałem tam „przyjaciela”, z którym miałem kilka „przygód”, ale nikt nie pytał, ja nic nie mówiłem i czas jakoś płynął, od tamtego czasu nigdy już nie miałem „do czynienia” z żadnym mężczyzną. Później były studia, ale nikogo nie szukałem. Trochę się bałem, trochę nie chciałem… nie wiem. Otworzyłem się na to, co przyniesie los…. byłem głupi. Na uczelni pojawiła się dziewczyna. Dobrze się nam rozmawiało, zaprzyjaźniliśmy się. Ona uznała, że ja jestem „tym”, ja chciałem mieć rodzinę. Moja mama wychowywała mnie samotnie, pomagali jej rodzice – moi dziadkowie. Do tego jestem jedynakiem, a mama miała tylko rodzeństwo przyrodnie, więc tam żadnych relacji rodzinnych nie było i… No właśnie. Teraz jak to czytam, to wydaje się takie absurdalne i w sumie egoistyczne. Choć przed ślubem przyznałem się żonie, że „nie jestem heteroseksualistą”. Chyba nie do końca pojęła co powiedziałem… a ja nie rozumiałem w co się wpakowałem. Trochę niosła nas nasza przyjaźń. Dość szybko zmarli moi dziadkowie i mama – zostałem sam… z moją rodziną – żoną i dziećmi. Mam 40 lat, 15 lat po ślubie i kilkoro dzieci. Sam nie wiem jak tego dokonałem. Chyba robiłem to dla niej, z wdzięczności za rodzinę, którą mi dała. Żona, dzieci, dom, praca i tak latami, bez refleksji, bez zatrzymywania… Zupełnie zrezygnowałem z siebie. Zacząłem się zaniedbywać. Pragnienia i potrzeby gdzieś tam dawały o sobie znać, ale jakoś sobie radziłem. Jestem trochę takim robotem, który ma program i według niego działa. Znikam. Niedługo mnie nie będzie. Jednak od kilku lat ta maszyneria zaczyna szwankować. Zaczęło się od seksu. Wyczerpały się pokłady dyscypliny, którą w sobie miałem. Żona odczuwa to boleśnie, myślała nawet, że to jej wina… Jest wspaniałą i mądrą kobietą, ale jest kobietą, ma dzieci i chyba widzi, że coś się psuje i zaczyna walczyć o rodzinę, a ja nie daję rady. Tak jak Ty czuję odpowiedzialność. Nie widzę wyjścia. Kocham ich wszystkich i nie mogę skrzywdzić. Nie wiem co się stanie. Nie mam przeczucia, że „coś się wydarzy”. Za dużo egoizmu było we mnie na początku, więc teraz rezygnuję ze swego ego. Może jakoś dociągnę do końca. Trochę zazdroszczę Adamowi. Wolność i pokój, które w sobie teraz ma są dla mnie niewyobrażalne. muszą być wspaniałe, ale nie wydaje mi się bym mógł sobie na to pozwolić. Zresztą co to miałoby być? Ostatni raz dotknąłem mężczyzny 22 lata temu. Czasami coś tam czytam w internecie, czy oglądam jakieś filmy, ale zaszyłem się na wsi i unikam świata i ludzi. Boję się, że gdybym się zakochał… mój Boże, lepiej nie myśleć. Czasami mnie nosi. Mam takie dni, że jak widzę rozporek, to się gotuję. Czasami tęsknię za czymś nieokreślonym… Nawet żona to widzi. Powiedziała kiedyś, że jak tylko pojawia się wokół mnie jakiś mężczyzna, to zaczynam rozkwitać. Ona więc też to widzi, ale chyba też się boi. Nie rozmawiamy o tym. Przepraszam ,ale muszę kończyć. Nie dam rady dalej pisać. Jeśli przeczyta to ktoś, kto może jeszcze się wycofać z małżeństwa – niech to zrobi! Dla siebie i dla żony, bo to też człowiek, który ma prawo do szczęścia. Jeśli jest tu ktoś, kto się nad związkiem z kobietą zastanawia – niech tego nie robi, bo będzie cierpiał. Nie poprawiam tego tekstu. Nie dam rady. Jeśli jest absurdalny – przemilczcie. Muszę się pozbierać i w kierat…
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Cześć Daniel.
Czytam Twój tekst i czuje drżenie swoich dłoni,przyśpieszone bicie serca i żal.Żal,że nie mogę poklepać Cię po plecach i powiedzieć,że jakoś to wszystko będzie.Żal,że mnie nie ma kto po plecach poklepać,że nie ma obok mnie człowieka,który potrafiłby choć w setnej części procenta zrozumieć i poczuć to co ja rozumie i czuje w tej właśnie chwili.Prawdą jest niestety,że w te małżeństwa wstępujemy z wygodnictwa,po to,żeby poczuć się bezpiecznie,żeby założyć własną rodzinę,która będzie dla nas oparciem i miłością.Ludzie zbyt szybko nas oceniają.Ja moją żonę bardzo kochałem w dniu,w którym braliśmy ślub,kochałem ją przez 20 lat naszego małżeństwa i kocham ją nadal,bo gdyby we mnie zabrakło tej miłości,to bym odszedł.O ile prościej byłoby mi to skończyć,gdybym jej nie kochał.
Dziś mamy zupełnie inny czas.Nie jestem już na dorobku,dziecko odchowane,żona finansowo niezależna……….gdybym tylko mógł nie kochać!Ale kocham.I nie mylcie tego kochani ze strachem.Ja kocham,ja się nie boję.Już się nie boję o siebie,bo ten strach po drodze mojego życia umarł.Ja boję się tylko o to,że moja rodzina nie poradzi sobie mentalnie po moim odejściu.Widzę jak każdego dnia moja żona zabiega o to,żebyśmy wciąż tworzyli całość.Jak trudzi się,żeby sprawić mi przyjemność,być miłą dla mnie nawet pomimo zmęczenia,a ja nieraz nawet nie mam siły uśmiechnąć się w podziękowaniu struty swoimi gorzkimi rozmyślaniami i tym czego nie mam.Nienawidzę się za to.Nienawidzę się za to,że po tylu latach dobrego życia nie potrafię okazać tej kobiecie należnego jej szacunku,że nie potrafię we właściwy i mocny sposób okazać jak bardzo ją kocham za to wszystko dobro jakie wniosła do mojego życia.Nie potrafię,już nie mam siły,choć tak bardzo chciałbym jeszcze ją mieć.Tak bardzo chciałbym czuć wciąż tą fascynacje naszym wzajemnym uczuciem,fascynację jaką czułem przed 20 laty…………..
Jest mi tak bardzo ciężko,bo jestem w pułapce.W pułapce,w którą sam siebie zagoniłem i często wyję bezgłośnie z bólu,z cierpienia,z samotności i z pożądana do drugiego człowieka-człowieka,którego nie ma.Kiedy patrzę na największe zgrzyty i chwile cierpienia,które pojawiały się w naszym związku,to jestem,że wynikały one właśnie z tego,że seksualnie pragnąłem kogoś innego niż miałem,stąd rodziła się i rosła we mnie moja frustracja,którą czasami musiałem odreagować.I pewnie wtedy niejedno moje złe słowo skrzywdziło kobietę,która mnie tak kocha.Taki jestem właśnie.Kocham całym sercem i jednocześnie odczuwając wewnętrzny egzystencjalny ból krzywdzę bliskich mi ludzi przez to,że w swoim gniewie odpycham ich od siebie.Nie pozwalam się do siebie zbliżyć.Rozdrapuje swoje nieustannie krwawiące rany i nie pozwalam nikomu ich opatrzyć.Trudny jestem,ciężki jestem i stale kocham,najpewniej w tym samym czasie zabijając samego siebie tą miłością,która mnie więzi.
Ja podobnie jak Daniel wiem,że moja żona wie…..ale też o tym nie rozmawiamy.Nie poruszamy tego tematu,bo to musiałby być początek końca,a widać żadne z nas nie jest na to jeszcze gotowe.Szkoda,może nadejdzie taki dzień.Tylko jeszcze tak bardzo bym chciał abyśmy się w tej miłości nawzajem nie zniszczyli,bo szkoda nas-bo jesteśmy dobrymi ludźmi…………..
Co zrobić?Jak żyć w tym szaleństwie i nie dać się zabić uczuciom,które zostały nam dane i tym do których rwie się nasze serce i dusza.Jak iść dalej przez życie,żeby nie siać zniszczenia swoimi czynami,a jednocześnie spróbować osiągnąć głębsze szczęście,zrozumienie i wewnętrzny spokój.Tak bardzo chciałbym poczuć wypełniający mnie spokój,wewnętrzną harmonię i niczym nie ograniczoną radość.Radość taką wolną,wręcz niczym nie skrępowaną radość dziecka,prawdziwą.
Jeśli ktoś chciałby pogadać,popisać,podzielić się swoimi przeżyciami,to chętnie się poznam.Tak bardzo brakuje mi człowieka,któremu mógłbym wszystko powiedzieć jednocześnie będąc pewnym,że mnie wysłucha i będzie,a nie będzie mnie oceniał i oczekiwał wyjaśnień.W tym świecie pełnym ludzi człowieka właśnie szukam,
mail damiankar@interia.eu
PolubieniePolubienie
U mnie nic nowego,niestety.A co u Ciebie,jak nowe życie.Może wymienimy się mailami?
PolubieniePolubienie
Cześć, mam na imię Gosia i nie jestem osobą LGBT ale bardzo szanuję Was wszystkich, mam wielu znajomych z tego środowiska. Obecnie staram się zrozumieć osoby ukrywające się w związkach hetero. Dlatego odwiedziłam bloga. Dlatego przeczytałam dużo wpisów, Waszych komentarzy. Za chwilę napiszę dlaczego tak bardzo… A więc… Co mi z tego, że poczytam wpisy na stronach kobiet oszukanych, co z tego, że zadam im milion pytań. One i tak (najczęściej) Was nie rozumieją. Ja też nie rozumiem, ale staram się. Będę nazywać rzeczy po imieniu bo wiedzcie, że nie chcę nikogo z Was urazić. Nie rozumiem tego kłamstwa i niszczenia sobie i innym życia na własne życzenie. Ale to jeszcze przełknę. Ale co z dziećmi? Jakim prawem możemy oszukiwać w tym wszystkim nasze dzieci? Przecież one kochają swoich rodziców bezwarunkowo i w końcu i tak zrozumieją. Potrzeba więzi z rodzicami jest najsilniejsza. One wszystko wybaczą. Może nie dziś, nie jutro ale niebawem. A kobieta? Dajcie chłopaki żyć tym kobietom, przecież one sobie na pewno ułożą życie. One jeszcze się w przyszłości będą z tego śmiać. Dajcie im szansę na bycie docenioną, kochaną, w ten inny sposób niż jak kuzynkę, dajcie im poczuć ten wzrok pożądania, ten niesamowity seks, doznania. Przecież wiecie o co mi chodzi?;) I w końcu Wy. Życie podobno macie tylko jedno. Dajcie sobie żyć. Przecież ta informacja poboli wszystkich w najbliższym otoczeniu ale przestanie. Ile to może trwać? Nie takie rzeczy przetrwaliśmy. My wszyscy. Śmierć bliskich osób, zawody miłosne, utratę pracy, długi, każdą sytuację bez wyjścia. Na tym świat się nie kończy. Skończy się jak będziecie w tym tkwić do „usranej śmierci”. I
Wasze kobiety, żony, dzieci też. W końcu będzie za późno… Ok. Jestem bardzo poruszona tym tematem, bo od 7 lat mam faceta. I od prawie 7 lat zastanawiam się czy jest gejem czy nie. Tzn myślę, że wiem to na pewno. Dawał mi tysiąc znaków. A Ja, zawsze pewna siebie, podobno bardzo atrakcyjna, z dużym powodzeniem dałam się wrobić w to bagno. Tak bagno. Nie kochałam go nigdy. Ale trochę mi się podobał, miał cos w sobie. Był taki inny, gotował, sprzątał, rozróżniał kolor cappuccino od latte;) Zrywaliśmy tysiąc razy. Nie znalazłam jednak przez te 7 lat nikogo bardziej interesującego. Nikogo kto jest lepszy od niego. I w taki sposób siebie oszukiwałam. Olewałam jego relacje z „przyjacielem”. Po dzisiaj nie mam 100% dowodów. Kasuje z nim wszystkie rozmowy. Po tym jak przyznałam się, że przeczytałam messengera. Przyjaciel napisał, że jak będzie go olewał to zrywa ich znajomość a mój facet odpisał „Nie! Przecież
ja Cię kocham” i po tym jak o 6:00 rano przyjaciel napisał: szykuj dupsko, już nie mogę się doczekać”. Powiedział mi, że jestem poje…a i coś sobie roję. Nawet nie ma go już zapisanego w kontaktach. Przecież zna jego nr na pamięć… A teraz mamy dziecko. Niedawno urodziłam. Kochaliśmy się tylko raz w ciągu roku. I właśnie wtedy „poszło!”. To na pewno jakiś znak. Pomyślałam. Jesteśmy dla siebie stworzeni. A teraz? W ciągu roku kochaliśmy się raz kiedy byłam w ciąży i dwa razy po, jak znowu powiedziałam, że mam obawy, że jest gejem. Wiecie co powiedzial, Po tym seksie w ciąży? Że byłam zdesperowana i „jeszcze ta laska zrobiona na siłę”?! Wtf?! Poniża mnie na każdym kroku. Wiem, wiem napiszecie, że jest sfrustrowany sytuacją i wylewa żale. A co ja mam powiedzieć? Uwierzcie lub nie. Chciałabym odejść a on mi nie daje. Wiecie ile razy mówiłam mu, że odejdę bo wiem. A on mnie zatrzymywał. Ja już nie mam siły. Ja mam w sobie pustkę. Jestem w swoich oczach nikim. Co o mnie pomyśli moje dziecko jak się dowie, że się na to jawnie godziłam. Dzieci czują smutek, frustracje rodziców. Zrozumcie też drugą stronę. Proszę. Mam nadzieję, że komuś z Was pomogę w największym i najważniejszym wyborze w życiu. A jeśli ktoś z Was jest w stanie pomóc mi,proszę o kontakt. Pisałam do facetów bo jestem w takiej a nie innej sytuacji ale to się tyczy oczywiscie i kobiet. Pozdrawiam i szacunek za to, że myślicie o rodzinie w taki piękny sposób… pomimo, że to chyba nie tędy droga.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
Szanowna Gosiu,
Na początek wyjaśniam że nie reprezentuję tutaj ‚Nas” tylko siebie, i jestem pewien że nie wszyscy z „naszego środowiska” się ze mną zgodzą. A to dlatego że życie jest bardzo skomplikowane i każdy z nas inaczej dochodził to tego miejsca. W moim przypadku nie miałem nigdy problemu z kobietami a moje homoseksualne ciągoty zaszufladkowałem pod hasłem „to normalne w moim wieku – przejdzie z czasem”. Co więcej, wiedza na temat homoseksualizmu i stereotyp homoseksualizmu w tamtych czasach dowodziły w moim mniemaniu że nie jestem homoseksualistą. Testosteron robił swoje a ja nie miałem problemu z seksem z kobietami oraz z wchodzeniem w związki. Moja droga była bardzo wyboista i kręta i nie mogę sobie zarzucić że na jej początku się oszukiwałem. Wydaje mi się że to mnie oszukano (szkoła, społeczeństwo, po części tez rodzina) wbijając mi w głowę nieprawdziwe stereotypy na temat homoseksualizmu a także otwartą wrogością do homoseksualizmu napotykaną na każdym kroku we wczesnych latach 90-tych. Dopiero wyjazd do kraju, gdzie uznaje się go za rzecz normalną a na ulicach widać pary homoseksualne pozwoliło mi na zastanowienie się nad sobą. Owszem, przez jakiś czas się oszukiwałem bo nie mogłem się pogodzić z faktem że jestem gejem na tak późnym etapie mojego życia, gdy już założyłem rodzinę. Przez długi czas z tym walczyłem właśnie dlatego że nie chciałem skrzywdzić żony i dzieci.
Życie nie jest proste a na moim etapie podróży do grobu nie ma już dobrego wyjścia. Piszesz, Gosiu, że nie rozumiesz niszczenia życia innym na własne życzenie, nie rozumiesz krzywdzenia dzieci ale z drugiej strony można by powiedzieć – kto nie jest bez grzechu… itd. Jak sama piszesz związałaś z mężczyzną, którego nie kochasz i mimo wszystkich podejrzeń ze ma kochanka – założyłaś z nim rodzinę. Twoje dziecko nie będzie więc miało kochających się rodziców, niezależnie czy Twój małżonek okaże się gejem czy nie. I tutaj chyba tkwi problem – myślę że skoro go nie kochasz, jego orientacja seksualna jest sprawą drugorzędna… A nawet może i lepiej jeśli jest gejem bo przynajmniej odchodzi obustronne udawanie w sprawach seksu i miłości.
Nie chodzi mi o ocenianie Ciebie tylko pokazanie że każdy z nas ma skomplikowane życie, dokonuje wyborów, których potem żałuje, a niekoniecznie staje się przez to złym człowiekiem. Dziecko będzie Cię kochać niezależnie od tego jakiego wyboru dokonasz, jeśli tylko będziesz okazywać temu dziecku miłość i bliskość. Pytanie czy możesz to robić lepiej w obecnym związku, na obecnych zasadach, w obecnym związku na zmienionych zasadach czy też dopiero po zakończeniu obecnego związku.
Pozdrawiam
PolubieniePolubienie
To straszne jak bardzo polskie środowisko wpływa na życie tyłu ludzi, najokropniejsze rzeczy dzieją się w małych miejscowościach (z resztą nie tylko w Polsce, nawet w krajach zachodniej Europy). Nie rozumiem dlaczego tak bardzo piętnuje się homoseksualizm już od tyłu lat, podczas gdy przecież w czasach starożytnych był uznawany za normalny
PolubieniePolubienie